| 06-01-2018 | 12.00 uur |
TER VERANTWOORDING ROEPEN
Nu ik teruggetreden ben als dagelijks bestuurder van het waterschap Brabantse Delta, kom ik toe aan (her)lezen van water gerelateerde boeken die al lang op mijn lijstje staan waaronder “An Inconvenient Truth” (een ongemakkelijke waarheid) van Al Gore. Een boek dat in 2006 de tongen los maakte en de wereld, voor mij onweerlegbaar, wees op het gevaar van het broeikaseffect en wat we eraan kunnen en moeten doen.
Het boek, geschreven door een voormalig vicepresident van het land dat met circa 4 % van de wereldbevolking in 2005 verantwoordelijk was voor meer dan 30 % van de productie van broeikast gassen. Gore voorzag in zijn boek de rampen, ziekten en plagen die de door de mens veroorzaakte klimaatverandering zou gaan brengen en de vele extra, mede door menselijk handelen, veroorzaakte doden. Eén citaat maakt nu op mij nog meer indruk dan toen. Twaalf jaar aan toegevoegde kennis kan veel doen. Als je tenminste kennis wilt nemen van wat er werkelijk in de wereld gebeurt.
“Iets verliezen is één ding. Vergeten wat je verloren hebt, is iets anders. Misschien zou ik niet moeten generaliseren vanuit mijn eigen ervaringen, maar ik geloof dat onze samenleving gevaarlijk dicht bij het punt is gekomen waarop we niet eens meer weten wat we kwijt zijn en vervolgens zelfs vergeten dat we het kwijt zijn. Ten dele gebeurt zoiets doordat je nooit de kans hebt om nog echt met de natuur in contact te komen. Dat klinkt misschien als hippiegeleuter, maar je kunt de ongerepte rijkdom van de natuur niet in je opnemen zonder dat je je daardoor rustig, bescheiden en verjongd gaat voelen. Ik geloof dat de Schepper (met de evolutie als onderdeel van het scheppingsproces) ons vormde, leven en ziel gaf en ons een plaats gaf in – en niet buiten – de natuur, met innige banden met alle onderdelen daarvan. Onze relatie met de natuur is geen relatie tussen ‘ons’ en ‘haar’, maar zij is ons en wij zijn haar. Dat wij een bewustzijn hebben en abstract kunnen denken scheidt ons op geen enkele wijze van de natuur. Dat we in staat zijn dingen te analyseren roept bij ons een arrogante illusie op, namelijk dat we zo speciaal en uniek zouden zijn dat we los van de natuur staan. De waarheid is dat we er onlosmakelijk mee verbonden zijn. Ik weet dat veel mensen het milieu afdoen als irrelevant voor hun dagelijks bestaan en ik weet ook waarom. De perioden dat ik in mijn kindertijd in Washington woonde, raakte ook ik verslingerd aan het stadsritme en stadsgedruis. Ik miste dat gevoel soms toen ik elke zomer naar Carthage terugging.
Mede door deze achtergrond heb ik een gezond ontzag voor de hypnotiserende werking van een volgepropt, over-gestimuleerd leven in een overbevolkte omgeving. Alles daar is erop ontworpen om alle aandacht naar zich toe te trekken, ons dingen te verkopen, ons vliegensvlug van de ene plaats naar de andere plek te brengen, ons te bepalen bij dingen die van vitaal belang lijken, maar dat niet zijn. Het is zo’n allesbepalende kunstmatige omgeving, dat het kan lijken of er niets anders bestaat.
In de natuur daarentegen gaat alles langzaam. Het is een omgeving die niet met geweld alle aandacht opeist en die daardoor sommige mensen misschien koud laat. Maar als je jezelf nooit midden in die natuur plaatst, om te begrijpen dat haar essentie ook onze essentie is, dan ben je geneigd de natuur als trivialiteit te behandelen. Dan ben je bereid de natuur te mishandelen en te vernietigen uit onverschilligheid, zonder in te zien dat zoiets fout is. Natuur wordt dan een onbeduidend decor waar je dingen kunt meemaken. Iets zonder diepere intrinsieke betekenis. We accepteren inmiddels de overheersende houding dat je niet met alle middelen en zonder nadenken over de wonden die je achterlaat alles uit de natuur mag wegroven wat van nut is om de lucratieve economische machine nog harder te laten draaien. En als die exploitatie het milieu schaadt, dan moet dat maar. De natuur zal zich altijd wel weer herstellen. Daar hoeft niemand zich druk over te maken.
Wat we de natuur aandoen, doen we echter ook onszelf aan. De milieuvernietiging heeft nu een omvang bereikt die weinigen ooit hebben voorzien. De wonden gaan niet meer vanzelf over. We moeten met kracht handelen om dit kwaad te keren.” Dit in een boek uit 2006! Nu is de noodzaak tot ingrijpen en verandering alleen maar groter geworden. En nu is er Trump.
Zonder alles te onderschrijven, is de voorgaande tekst van Gore wat mij betreft de kern van waar het om gaat. Nu ziet de wereld vele jaren werk van voorgaande presidenten van de USA in rook opgaan. Trump blijkt steeds meer het belang te dienen van een kleine groep mensen die grof geld verdienen aan veronachtzaming van het milieu met als gevolg meer rampen, ziekten en plagen met extra doden.
Gore schreef: “Wie de meeste technologie bezit, heeft ook de grootste morele verplichting deze verstandig te gebruiken.” Ik wil wel een stapje verder gaan. Ik hoop dat op enig moment de wereld het gedrag van ‘leiders’ als Trump en zijn trawanten gaan zien als misdaden tegen de menselijkheid en tegen de toekomst van de planeet aarde en haar inwoners en mogelijk zelfs als genocide als de bevolking van complete eilanden, zoals in de Stille Zuidzee, worden verdreven door het stijgende zeewater en deels de dood vinden door stormvloeden en orkanen. Dan dienen zij of hun nazaten ontdaan te worden van alle wederrechtelijk verkregen baten van hun misdaden. Het internationale gerechtshof in Den Haag mag wat mij betreft de dossiers gaan voorbereiden voor het ter verantwoording roepen van al degenen die nu als bestuurders de planeet en al haar huidige en toekomstige bewoners, van welke biologische aard, veronachtzamen.
Louis van der Kallen