| 20-08-2020 |
Indicatieve stamboom van het waterschap Brabantse Delta samengesteld door Hein van Stokkom.
Louis van der Kallen
Geen reacties
Maand: augustus 2020
IN MEMORIAM CEES HUIJSSOON
| 17-08-2020 |
Cees was niet alleen in hart en nieren raadslid, Cees was in mijn herinnering ook een waterschapsman met hart voor water en met een goed oog voor het belang voor water in zijn omgeving. Ik heb Cees mee mogen maken als lid van het Algemeen Bestuur van het Waterschap Brabantse Delta (2004-2008). Ik kende in hem een loyale medestrijder voor de waterbelangen van de boeren, burgers en buitenlui. Cees bracht in zijn waterschapwerk mede de kennis in die hij op deed als raadslid maar ook de kennis die hij opgedaan had in zijn functioneren als waterschapbestuurder bij het voormalige waterschap Land van Nassau waar hij naar mij kennis circa tien jaar lid was van het Algemeen Bestuur.
Cees was een loyale collega die vanaf 2008 op de kieslijst stond van Ons Water. Bij de laatste verkiezing (2018) had Cees als lijstduwer nog eens helder geformuleerd wat hij belangrijk vond. Dat deel van zijn nalatenschap is te lezen op LINK
Hij sprak toen de volgende wens uit: “In het verleden heb ik vijftien jaar deze belangen mede mogen behartigen en ik spreek de vurige wens uit dat onze partij ook in de toekomst actief mag meebesturen in het waterschap Brabantse Delta.”
Namens Ons Water en mij zelve, bedank ik Cees voor zijn vriendschap, zijn collegialiteit, loyaliteit, zijn wijze lessen en zijn inzet voor het waterschapwerk. Cees, Vaar Wel.
Louis van der Kallen
TOEKOMST VAN ONS ZOETWATER
| 15-08-2020 |
De afgelopen 18 jaar heb ik veel geschreven over de (voorgenomen) verzilting van het Volkerak/Zoommeer. Voor de liefhebber kijk het dossier maar eens door (www.onswater.com). Wat politici zeker eens zouden moeten lezen, is mijn afscheidsrede in de Staten van Brabant over dit onderwerp d.d. 23 juni 2003 over de toen geagendeerde Integrale Visie Deltawateren. Veel van wat ik toen zei, is reeds uitgekomen. De toenemende droogteperiodes, de zoetwatertekorten, de toenemende verzilting, het lijkt allemaal nieuw maar is het niet. Het is voorspeld en het zal verder toenemen. Het is tijd voor een gedegen heroverweging van het totale waterbeleid in onze delta.
Zoete Zeeuwse meren vormden de gouden belofte van de Deltawerken voor de zoetwatervoorziening van Zeeland en West-Brabant. De plannen werden aangepast toen werd besloten de stormvloedkering in de Oosterschelde aan te leggen. Door de slechte waterkwaliteit van de Rijn werd de verzoeting van het Grevelingenmeer uitgesteld en uiteindelijk afgeblazen. Zo werden de Zeeuwse wateren – die altijd de doorvoer van zoet rivierwater kenden – zouter dan ooit.
De Grevelingen kan nog altijd verzoet worden. Door de voortschrijdende verzilting en de steeds drogere zomers wordt de beschikbaarheid van zoet water in Zeeland als maar kleiner. Het kan anders! Het Grevelingenmeer is in te richten als zoetwaterbuffer. Nu is het de tijd voor een heroverweging van de totale herinrichting van de Delta.
Een andere inrichting van het gebied, te beginnen met herstel van de afvoer van rivierwater door Volkerak/Zoommeer/Grevelingensysteem, kan de kwaliteitsproblemen (blauwalgen, zuurstofloosheid in de diepere delen) grotendeels oplossen. De verbinding maken door de Grevelingendam is in strijd met de Natura 2000-status van het Grevelingenmeer. Gezien de zeer slechte kwaliteit van het Grevelingenmeer is deze Natura 2000-status feitelijk zonder betekenis. Het Grevelingenmeer is geen natuur van een ‘buitengewoon Europees belang’. De aan de status verbonden instandhoudingsdoelen zijn volstrekt onhaalbaar! Tijd dus voor een aanpassing.
Dus terug naar natuurlijke processen en naar maatregelen voor klimaatbestendigheid en naar het benutten van kansen om te komen tot zoet/zoutovergangen en een meer estuariën milieu.
De geleidelijke verzoeting van het Grevelingenmeer is van groot belang in de strijd tegen de verzilting waarbij het meer zich kan ontwikkelen naar het oorspronkelijke doel van de Deltawerken: een zoet milieu. De landbouw op Schouwen-Duiveland en Goeree-Overflakkee kan daarvan profijt hebben. Nu de voorgenomen verzilting van het Volkerak-Zoommeer op een route ligt naar afstel wordt het tijd verzoeting van het Grevelingenmeer te overwegen. Zeker nu er ook steeds meer geluiden komen om ook de toekomst van de Oosterschelde te gaan bekijken in het licht van de mogelijke gevolgen van de zeespiegelstijging en de daardoor noodzakelijke aanpassing van de stormvloedkering. Misschien wordt dat tussen nu en 50 tot 75 jaar wel een vaste dam.
In het licht van de waterveiligheid, riviernoodberging, waterkwaliteit, verzilting en de zoetwatervoorziening is het nu de tijd om met andere ogen naar onze delta te gaan kijken.
Louis van der Kallen.
VRAGEN DE HEUL, KENMERK W20002
Bergen op Zoom, 9 augustus 2020
Aan het Dagelijks Bestuur van het Waterschap Brabantse Delta
Per e-mail
BETREFT: VRAGEN DE HEUL, KENMERK W20002
Geacht Dagelijks bestuur,
In januari 2016 heeft een grondeigenaar wonende aan de Heul te Hoeven contact gezocht met het waterschap. De aanleiding waren de werkzaamheden aan de EVZ Kibbelvaart, hoek Oude Bredasepostbaan en de Heul en de vraag wat er met de te verplaatsten grond zou gebeuren. Ook informeerde hij naar de plannen met de door het waterschap aangekochte gronden gelegen ten zuiden van de Kibbelvaart en ten westen van De Heul.
De betrokken grondeigenaar en bewoner aan de Heul is (deels) de zuiderbuur van het door het waterschap aangekochte perceel. Die buur is teleurgesteld in de handelswijze van het waterschap toen en nu; ook de recente benadering van het frontoffice heeft wederom niet heeft geleid tot een – naar het gevoelen van de bewoner/buur – adequate reactie van het waterschap (geen opvolging). Op 7 juli 2020 heeft ondergetekende van betrokkene een kopiemail mogen ontvangen van een per die datum verzonden mail aan wederom het frontoffice.
Navraag deze week bij betrokkene heeft ondergetekende geleerd dat er nog geen opvolging heeft plaatsgevonden. Bij een bezoek ter plaatse kon ik waarnemen dat er vraagtekens zijn te stellen bij het nabuurschap c.q. het gebruik van het perceel in bezit van het waterschap.
Gedane zaken nemen geen keer. Maar de recente benadering van het frontoffice verdient wel een adequate opvolging.
Nu heeft de bewoner/eigenaar van de aangrenzende gronden het gevoel dat de pachter van het waterschapsperceel systematisch bezig is de kavelgrens (door wijze van ploegen) en de aangrenzende greppel te verplaatsen/dempen en heeft de bewoner steeds meer moeite het onderhoud van zijn deel van de oever op een gepaste wijze te verrichten.
Ondergetekende verzoekt uw DB de zorgplicht als perceelseigenaar serieus te nemen en de vraag in ogenschouw te nemen of het gebruik van een pachter van het perceel recht doet aan goed nabuurschap.
- Op welke wijze controleert het waterschap het gebruik van verpachte gronden in relatie tot haar buren?
- Is de huidige visuele perceelindeling/gebruik in overeenstemming met de kadastrale eigendomsrechten?
- Is de waarneming van de zuiderbuur dat de noordelijke oever van de scheidingsgreppel de afgelopen vijf jaar decimeters verplaatst is juist?
Mijn advies: ga op ambtelijk niveau eens praten met de zuiderbuur en kom nu wel de beloften tot een inhoudelijke opvolging na en kijk wat met de eerdere (2016) mails/contactformulier d.d.16-01-2016 14.45 uur is gebeurd. Gedane zaken nemen geen keer maar we kunnen er wel van leren.
In afwachting van uw reactie,
hoogachtend,
L.H. van der Kallen.
MEEBETALEN
| 03-08-2020 |
De Unie van waterschappen is aan het nadenken over nieuwe voorstellen tot aanpassing van de heffingen ter bekostiging van de werkzaamheden van de waterschappen. Ik schreef daar in 2018 al eens over. Voor (goede) Ideeën daaromtrent is het soms goed om eens naar het verleden te kijken. Recent schreef ik over het betalen voor het vasthouden van water door de latere gebruikers daarvan in de zeventiende eeuw.
Het lijkt wel of het een wet van Meden en Perzen is dat het bovenstroomse gebied altijd kosteloos mag lozen op het benedenstroomse. Immers het is een ‘natuurlijke’ gang van zaken dat water naar beneden stroomt. Daar dachten ze in vroeger tijden anders over.
Zo is het leerzaam het verslag “Informatie roerende den Verdroncken Waert in Zuijthollant anno 1521” te lezen van de in opdracht van Keizer Karel V ingestelde onderzoekscommissie naar het feitelijke gebruik van het gebied van de in 1421 tijdens de Sint-Elisabethsvloed ondergelopen Grote Waard waarvan circa 387 vierkante kilometer van de 543 vierkante kilometer grote polder aan het water was prijsgegeven. Frederik van Renesse, Jasper Lievensz., Vincent Cornelisz., Thielman van Dullekom en Jacob Stalpaert maakten werk van hun opdracht en namen getuigenissen op van 242 personen teneinde helder te krijgen over “wie deed wat waar, en wie betaalde voor dat gebruik aan wie?” De achterliggende reden was dat de Keizer wilde weten wat hem toekwam, of – anders geformuleerd – wat van hem werd “gestolen” en door wie?
In die tijden werd betaald in harde pecunia (geld), goederen (opbrengsten van het land, de jacht of de visserij) en diensten (arbeid).
Zo blijkt uit het verslag dat Heusden en Oosterhout – hoewel gelegen buiten de Grote Waard – een sluis onderhielden die water loosde vanuit de Grote Waard als vergoeding voor het water dat uit hun gebied werd geloosd op de Grote waard. Uit een verklaring (nummer 146) van Wouter Loer Wouterszoen te Besoijen en de verwijzing naar een oorkonde van 1415 blijkt helder dat de graaf van Holland de ingezetenen van het Brabantse Waalwijk, Baardwijk, Drunen, Nieuwkuik en Onsenoort opdracht geeft hun deel van de ‘Heidijk’ – als onderdeel van de zuidelijke dijkkring van de Grote Waard – goed te onderhouden ‘om die van verderfelycke scade voort te behoeden’. Zouden zij in gebreke blijven dan konden zij afwatering van hun landen via het lager gelegen Hollandse gebied wel vergeten ( Van Mieris, Groot Charterboek). De commissie had bijzondere aandacht voor de kwestie van de afwatering van Brabants water naar Hollands gebied, waarbij het goed is te bedenken dat de grens tussen het gebied onder de graven van Holland en de graaf van Nassau voor het Brabantse gebied een andere was dan nu. Hoewel keizer Karel V hun beider leenheer/landsheer was, waren de financiële belangen van hun beiden bepalend voor hun afspraken.
Kortom voor afwateren werd betaald!
Wat ook leerzaam was dat het ontlopen van wat des ‘keizers’ was van alle tijden is. De commissie was ingesteld om de boekhouding, leenrechten, claims en de onderbouwing van de claims helder te krijgen. Voor gebruik moest wel betaald worden. En net als nu als er vele jaren (circa 80) een potje was gemaakt van handhaven (in termen van nu “gedoogd”) was er veel recht te zetten. Het stuk is het lezen meer dan waard. Het is te vinden in het boek ‘Nijet dan water ende wolcken’ uitgegeven door de stichting Zuidelijk Historisch Contact Tilburg in 2009 (ISBN 978-90-70641-89-4).
Louis van der Kallen